تاریخچه آکواپونیک

تاریخچه آکواپونیک به تمدن‌های باستانی باز می‌گردد و آزتک‌ها‌ که‌ در بخش بزرگی از آمریکای مرکزی زندگی می کردند، اولین پایه گذاران سیستم آکواپونیک بودند. آنها از اولین اقوامی بوده اند که کشاورزی را به نوعی در تلفیق با آبزی پروری مورد استفاده قرار می دادند.

این قوم ساکن آمریکای مرکزی، آب آبگیرهای راکد غنی از مواد مغذی (بواسطه وجود مواد دفعی آبزیان) را از طریق شبکه ای از کانال های آبرسان موسوم به Chinampas وایجاد جزایری درمیان آنها و کشت محصولات غذایی بر روی این جزایر و آبیاری آنها بوسیله دریاچه ها به اراضی کشاورزی اطراف می رساندند و اولین روش آکواپونیک را ایجاد نمودند.

از طرفی درچین، تایلند،اندونزی و هند، پرورش آبزیان در مزارع برنج مقاوم به آب شور(Paddy fields) قدمت زیادی داشته و تمدن شرق دور از این روش در تولید غذا بهره زیادی برده است.

در سال 1969، جان تاد، نانسی تاد و ویلیام مک لارنی، موسسه جدید آلکمی را تاسیس کردند که توانستند با اجرای پروژه‌های اصلی باری و ایجاد پناهگاه خورشیدی و “قوس” طراحی شده در این سیستم نیازهای یک خانواده چهار نفره را با استفاده از روش های جامع تولید ماهی و سبزیجات فراهم نمایند .

در دهه 1970، دکتر جیمز راکوسی و همکاران در جزایر ویرجین، تحقیقی را در مورد استفاده از گیاهان به عنوان سیستم تصفیه طبیعی در سیستم مزرعه ماهی انجام دادند. این تیم تا سال 1997 بستر رشد هیدروپونیک را در سطح وسیع برای سیستم آکواپونیک تهیه کردند.

پس از آزمایش موفق در سال 1978، ویلیام لوئیس و همکاران ترکیبی از آبزی پروری، فیلتراسیون زیستی و رشد گوجه فرنگی را با موفقیت انجام دادند .

در دهه 1980، مارک مک مارتری و داگ ساندرز با موفقیت اولین سیستم کشت آکواپونیک را طراحی کردند که در آن آب از مخزن پرورش ماهی به سمت بستر کشت متشکل از شن و ماسه حرکت نموده و پس از آبیاری و تغذیه ریشه خیار و گوجه فرنگی توسط گیاه تصفیه و فیلتر شده و مجددا  به منظور استفاده ماهی ها وارد مخزن پرورش ماهی می شود.